DARU lanceert haar nieuwe website

Kijk er komt schot in de zaak.

EEN BOODSCHAP VOOR AL MIJN LEEFTIJD GENOTEN
Wij zijn de spruiten uit liefde gemaakt, meestal in het donker of met het licht uit. Geboren in de jaren 1940-1960, of sommigen (die nog taaier zijn) nog iets vroeger, die nog meer onze kluit Aarde trouw zijn. Wij waren de sterken uit de jaren ’50. 60. 70. Vooreerst hebben wij een normale geboorte overleefd, met moeders die rookten en of dronken gedurende hun zwangerschap. Zij namen aspirines, aten vinaigrettesaus, mayonaise en desserten en zij werden niet getest op suikerziekte of cholesterol. En na dat trauma werden wij op onze buik te slapen gelegd in kinderbedden geverfd met mooie blinkende loodverf. Er waren geen kindersloten op de deuren en als wij met de fiets reden hadden wij basketbalpetten op en geen helmen. Als baby of kind reden wij mee op de schoot van moeder in auto’s zonder gordels, noch kinderstoelen of opblaasbare kussens. In de bak van een camionnette zitten, of op het paard van Boer Zutter, op een zonnige dag, was altijd een belevenis en iets héél speciaals. Wij dronken putwater of water van de kranen, geen water uit een plastic fles. Wij aten taartjes, wit brood (Kingcorn met pindakaas), echte boter, spek met eieren en beukennootjes en walnoten die al op de grond lagen. Wij dronken warme chocolademelk met echte suiker erin. We hadden geen last van obesitas. WAAROM?? Omdat wij steeds buiten speelden. DAAROM!!. Wij verlieten de woning ’s morgens vroeg om naar school te FIETSEN (er waren toen geen moeders die ons met de auto even konden brengen), of om heel de dag te spelen in de frisse lucht dit op voorwaarde dat we‘s avonds bij donker thuis waren (of als de straatverlichting begon te branden). Onze ouders wisten helemaal niet waar we uit hingen. We hadden geen gsm, maar we hadden ook Dutroux nog niet meegemaakt. We hadden “vuile kleren om te spelen” en “schone kleren” om op bezoek te gaan. Wij hadden uren nodig om ons speelgerief zelf te maken. Wij hadden GEEN Play stations, Nintendo’s, X-box, iPod enz. Er waren geen videospelen, geen 150 tv kanalen, geen videofilms of Dvd’s. Voor 18 uur keek je alleen naar het ’testbeeld’ (als er al een TV was). Er waren geen computers of internet. WIJ HADDEN NOG VRIENDEN en wij gingen naar buiten om met hen te spelen. Wij vielen uit bomen, sneden ons, braken af en toe een arm, been of een tand. We gingen appels en peren “plukken” en er waren daar geen gerechtelijke vervolgingen voor, om iemand daarvoor de schuld te geven. Als we dan toch gepakt werden, dan kregen we een pak slaag en thuis hielden wij wijselijk onze mond. Wij kregen voor onze 12de verjaardag een grote fiets, speelden met stokken als degen, en een deksel van de vuilnisbak als schild, katapulten, slingers, boog en rieten pijlen met vooraan een grote nagel. We maakten van oude messen, goede werpmessen en oefenden ons op een boomstam of een oud vogelpikdoel uit het café. Ondanks dat men ons vertelde dat wij ons ogen konden verliezen of ons gingen kwetsen met die dingen hebben wij dat allemaal overleefd. Wij reden met de fiets of gingen te voet tot aan de woning van een vriend en gingen gewoon door de achter of keukendeur naar binnen. Wij waren er van harte welkom en schoven soms mee aan tafel voor het middagmaal. Het idee dat onze ouders ons uit de gevangenis dienden te halen, was absurd, dat bestond gewoon niet. Zij waren “Met en Voor” de wet, en Met de leraren. Als we op school een straf kregen, kregen we thuis nog eens extra straf erbij! Onze generaties hebben enkele van de beste ondernemers, denkers en uitvinders van alle tijden en van heel de wereld voortgebracht. Deze jaren brachten een explosie van nieuwigheden en nieuwe ideeën. Wij hadden de vrijheid om te proberen, de schrik voor het falen, het succes en de verantwoordelijkheid die er mee gepaard ging. Wij hebben geleerd om dat te beheersen en om daar mee om te gaan. Maar Kattenkwaad uithalen konden wij ook. In deze tijd waren er bouwpakketjes te koop van o.a. Josti-kit waarmee een FM zendertje gebouwd kon worden met een zgn toltrimmertje waarmee je dat ding eenvoudig van frequentie kon doen veranderen. In deze tijd had iedereen nog een eigen TV antenne op het dak voor Ned I, II en later ook III. Op deze zenders werden ook de voetbalwedstrijden uitgezonden en als kwajongens destijds, beleefden wij prachtige, en vooral spannende tijden, om tijdens de voetbalwedstrijd aan het toltrimmertje te draaien totdat het beeld op televisie zwart werd tijdens de voetbalwedstrijd, en er mensen waren die prompt aan de kanalenkiezer begonnen te draaien(meestal op de zijkant van de toenmalige TV gemonteerd) om het zwarte beeld op te heffen. Wij koppelden dan het 9 volts blokbatterij af zodat het beeld weer terug kwam, maar 5 minuten later schakelden wij opnieuw in om ergernis te veroorzaken en dat leverde spectaculaire situaties op, er waren zelfs mensen die op hun TV begonnen te slaan omdat dat rotding het weer liet afweten. Later koppelden wij het Josti-kit aan onze pick-up speelden een LP af en reden rond met onze fiets, met in de hand een vol-transistor draagbare radio, om vast te stellen hoever ons Josti-kit dingetje te horen zou zijn. Uiteindelijk, na al deze proefnemingen en risico’s om gepakt te worden door de Radio Controledienst, besloten wij tot het doen van een examen voor radiozendamateur. De D Machtiging van deze tijd was een eerste aanzet. 6 kanalen op de 2 mtr band met 10 watt, en dat was veel in vergelijking met de Josti-kit. Na met goed gevolg het D examen werd ik, bij de uitgang van de examenzaal, destijds in de Jaarbeurs in Utrecht, direct aangesproken door een persoon die de VERON vertegenwoordigde, alsook een ledenwerver voor de VRZA. Tja, wat is dan wijsheid, van welke club moet ik lid worden(beiden beloofden Gouden Bergen). Beide boden QSL service, beiden beloofden de zendamateur belangen te behartigen. Na jaren lid te zijn geweest van beide verenigingen begon ik mij af te vragen wie nou eigenlijk de belangen van de zendamateurs behartigde? Mijn D machtiging van destijds, verstrekt door de Minister van Verkeer en Waterstaat (een Staatsdiploma) werd plotseling gewijzigd in een vergunning (en dus geen Staatsdiploma meer) en VERON en VRZA pikten dat, in mijn ogen geen staaltje van belangenbehartiging voor zendamateurs. Anno 2019 ontstaat de DARU(Dutch Amateur Radio Union), volgens eigen zeggen, voortgekomen uit de Stichting DKARS. De DARU zou het beter doen, doch als ik een brief schrijf aan het bestuur van de VERON krijg ik een nietszeggend antwoord van een secretaris die er de ballen niet van snapt. Dezelfde brief naar het bestuur van deVRZA krijg ik antwoord, maar zij geven aan GEEN mogelijkheden te hebben omdat zij geen IARU vertegenwoordiger zijn voor Nederland(dat is de VERON), en tot slot het betuur van de DARU, die überhaupt GEEN antwoord geeft op mijn brief.

Kortom, als zendamateur in Nederland moet u zelf vechten voor uw rechten, en een lidmaatschap van een vereniging is wat dat betreft weggegooid geld, helaas.

73’

PA0MKO Mike